ജനാലയ്ക്കു പുറത്ത്
പനി പെയ്തിറങ്ങുമ്പൊള്‍
ഞാനൊരു പ്യൂപ്പയിലെന്നപോലെ
സുക്ഷുപ്തിയിലാണ്‌
കാലുകള്‍ മഞ്ഞില്‍ പുതഞ്ഞുപോയ
പര്‍വതാരോഹകനാകുന്നു ഞാന്‍
മരവിപ്പിക്കുന്ന തണുപ്പ്‌
മിടിക്കാന്‍ മറന്നുപോവുന്ന ഹ്രുദയം
പിന്നീടെപ്പോഴൊ, മരുഭൂമി കടക്കുന്ന
സഞ്ചാരിയാകുന്നു
ഒരിറ്റു വെള്ളമോ, ഒരീന്തല്പ്പനയുടെ
തണലോ ഇല്ലാതെ
കത്തുന്ന സൂര്യന്റെ ചുവട്ടീല്‍
ഏകാകിയാകുന്നു
അസ്വസ്ത സ്വപ്നങ്ങളുടെ
ആവര്‍ത്തനങ്ങള്‍-രണഭൂമിയില്‍
കബന്ധങ്ങള്‍ കൊത്തിവലിയ്ക്കാന്‍
കാത്തുനില്‍ക്കുന്നതു
കഴുകന്മാരല്ല-കൊതുകുകള്‍
ഒടുവില്‍-ഉദയത്തോടൊപ്പം
കണ്ണ് തുറക്കുമ്പൊള്‍
വിളിച്ചു ശീലിച്ച പല പേരുകളും
കണ്ടുപരിചയിച്ച ചില മുഖങ്ങളുമില്ലാത്ത
പുതിയ ഭൂമി
-പ്രളയം കഴിഞ്ഞുവോ?
പ്രക്രുതീ, നീ ഇനിയും
സംഹാരമാടുക
ഞങ്ങളെ മുലയൂട്ടി വളര്‍ത്തിയ
നിന്റെ പവിത്രമായ ശരീരം
മാലിന്യക്കൂമ്പാരമാക്കുന്ന
ഞങ്ങളുടെ വംശത്തെ വേരോടെ കളയുക
അമ്മമാരും കുഞ്ഞുങ്ങളും മരിച്ചാലും
ഞങ്ങള്‍ പഠിക്കില്ല
ഞങ്ങള്‍ മനുഷ്യരാണ്‌
ആദ്യക്ഷരം പഠിക്കാതെ
സര്‍വ്വഞ്ജപീഠം കയറിയവര്‍
